The government and the private sector have hiked cash incentives for the country's first Olympic gold medal. President Arroyo said that the Olympic gold any Filipino athlete would bring home is priceless and goes far beyond the value of any reward. "The main incentive is the athletes' determination and desire to be successful for themselves and for the country. That is the most important incentive," Arroyo said. "No amount of incentive could substitute the pride the gold-winning athlete would get for himself or herself and for the Filipino people."
Currently, the country is sending 15 athletes to compete in the Olympics. The president is very confident that these would be able to bring a Gold Medal for the country.
The Philippines has not won a gold medal since 1924. The most recent medal the Philippine athletes have received was in 1996 for boxing. At that time, the Olympics was being held in Atlanta.
I believe that the Filipino Athletes can win a gold medal as long as they continue to work hard and do their best.
Source: http://news.xinhuanet.com/english/2008-08/07/content_9004424.htm
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Even though, it is not exactly gold medal, it deserves to be cared because of athlete's effort.
Anyway, the first gold medal would give a nation a confidence and pride.
Thing is the reason why we haven't received many gold medals throughout the years is because athletes lack government support and funding. How are we gonna win medals if none of our athletes receive proper/world class training? It is because the government keeps on getting money for their own use and in the end those who really need it get none.
15M daw ang pabuya sa atletang makakasungkit ng ginto this year ah. i like!
The athletes should be in a kind of rage mode while performing. I mean, come on, we haven't won a gold medal since 1924!? We need one now!
As long as the Filipinos have hope, trust and faith in each other under God, they can surely win a gold medal. Even without President Arroyo giving something "priceless".
It's the Filipino achievement, not the medal itself, that makes it priceless. Real pride and honor comes from the strength and willingness to drive of the Filipino athletes. Besides, athletes who participate in the Olympics are considered priceless already.
The president is right. A Gold medal for a Filipino athlete is priceless!! Nothing can beat the feeling of great pride an athlete will encounter when he wins the gold for his country. They will not only make themselves proud, but also the millions of Filipinos who are counting on them to succeed. It is a great honor and privilege to represent one's country in such a prestigious event. :)
exactly because of corruption the funds used to support athletes are being dukot and stoled by people
It's sad to hear that we haven't won any gold medal for a long time. Maybe the problem here isn't in the athletes, maybe its because our athletes lack support from the government. Unlike in other countries; athletes are treated like treasures of their country, their country's government, gives them enough support to keep them in tip-top shape.
I hope the government will be more supportive to our athletes.
Ilang buwan na rin ang nakaraan (halos tatlong buwan na) nang huling pag-usapan ang tungkol sa 2008 Olympics na ginanap sa Beijing, China. Subalit, tila hindi ko pa rin mapigilang isipin ang tungkol sa pabuyang handang ibigay noon ng pangulo at ng ilang pulitiko sa kung sino mang atleta ang makapag-uuwi ng isang gintong medalya para sa Pilipinas. Hindi ko ipagkakailang nalula ako nang malaman kong mahigit labinlimang milyong piso (may kasama pa atang kotse) ang handang ibigay ng pangulo sa makapag-uuwi ng gintong medalya. Naisip ko pa nga noon na tila magiging madali ito para sa mga atletang Pinoy sapagkat angkop naman ang oras na ginugol nila para makapaghanda sa malaking hamong ito. Ngunit, sa pagtagal ng panahon at a paglapit ng araw ng Olympics, napansin kong tila hindi ganoon kadaling makamit ang gintong medalya. Matapos kong makapanood ng ilang balita ukol sa mga reklamo ng mga atletang Pinoy, hindi ko mapigiling maisip na magiging mahirap para sa mga atletang ito na makapag-uwi ng gintong medalya sa taong ito.
At hindi nga ako nagkamali. Walang gintong medalyang nauwi mula sa Beijing noong Agosto. Madaling sabihin na nabigo ang mga atletang ito. Ngunit, mas mahalagang bigyang pansin sa puntong ito ang mga maaaring nagdulot sa kabiguang ito ng mga atletang Pinoy. Hindi natin sila maaaring sisihin. Dugo at pawis ang inialay nila para lamang mabigyang karangalan ang ating bansa. Ilang buwan silang sumabak sa training upang maging handa sa kani-kanilang mga sasalihang palaro. At sa mismong mga araw ng kanilang mga laban, walang kaduda-dudang ibinigay nila ang lahat ng kanilang makakaya upang matalo ang kalaban. Kung gayon, bakit wala pa ring gintong nauwi?
Sa aking pagbabasa ng kumentong ito ni “martin p.”, ilang mahahalagang bagay ang napansin kong mukhang nakaapekto sa hindi pagkapanalo ng mga atletang pinoy noong Agosto. Una sa lahat, labinlimang kalahok lamang ang ipinadala ng Pilipinas sa Beijing. Para sa tulad kong nakapanood nang ilang araw ng Olympics, hindi ko mapigilang magtaka kung bakit tila kaunti ang bilang ng mga atletang ipinadala n gating bansa sa Beijing. Kung ikukumpara sa bilang ng mga atletang ipinadala ng ibang bansa, maliit at kakaunti ang bilang na ito. Kung gayon, tila maliit din ang posibilidad (kung probability ang pag-uusapan at kung iisang-tabihin ang kakayahan ng mga atleta) na makakamit ng Pilipinas ang gintong medalya.
Ilang mga haka-haka ang nabuo sa aking isip alinsunod ng nabanggit na punto. Isa na rito ang ukol sa pagtitipid ng gobyerno at sa hindi puspusang pagtulong na pinansiyal sa mga atletang Pinoy. Kitang kita mula sa nabanggit na tila nagtitipid ang gobyerno kaya labinlima lamang ang ipinadalang mga atleta. Una, alam ng lahat na ang gobyerno ang sasagot sa pamasahe ng mga ito patungong China. At kung mas maraming atleta ang ipinadala, mas malaking pera ang kinakailangang ilabas. Maliban dito, ang pagdaragdag ng ilan pang mga atletang sasali noong Agosto ay nangangahulugang mas marami pang pera ang kailangang ilabas sa pondong ibibigay para sa mga training ng mga atletang ito. Hindi na nga nagawang bigyan ng mas malaking pondo ang labinlimang atletang pumunta noong Agosto, paano pa kung mas marami ang ipinadala, hindi ba?
Isa pa sa mga napansin ko ay ang ukol sa binanggit ni Pangulong Arroyo na incentive o pabuya sa kung sino mang makapag-uwi ng gintong medalya. Totoo, pride nga ang pangunahing incentive ng kung sino mang mananalo ng gintong medalya sa Olympics. Ano pang hihigit sa pagbibigay ng karangalan sa sarili, pamilya at bansa, hindi ba? Ang nakapagtataka lang para sa akin, pano nagawa ng gobyernong bigyan ng 15-M pabuya ang mag-uuwi ng gintong medalya samantalang ni hindi nito mabigyan ng sapat na suportang pinansiyal ang mga atletang ito habang sila’y nagtetraining? Hindi ba dapat na mas nilakihan ang pondong pang training ng mga atleta upang masigurong ma-maximize at mas mahubog ang mga atleta? Mas mahalaga naman kasi ang tulong na ibibigay ng gobyerno sa pagahahanda para sa mga laban ng mga atletang ito kaysa sa pabuyang ibibigay matapos makamit ang gintong medalya. Marahil nakita ng pangulo ang pagbibigay ng 15-M bilang paraan upang mas lalong masgpursigi ang mga atletang manalo ng ginotng medalya. Subalit, nang dahil sa kulang ang tulong na binigay ng gobyerno sa paghahanda para sa Olympics, hindi lubusang nahasa ang kakayahan ng mga atletang Pinoy. Kung ikukumpara tuloy sa ibang mga atleta mula sa ibang bansa kung saan lubusan ang pagtulong ng gobyerno sa paghahanda ng mga ito, tila kulang ang naging paghahanda ng mga atletang Pinoy.
Hindi maipagkakailang nakasalalay ang malaking porsyento ng pagkapanalo ng mga atleta sa kanilang pagsisikap sa mismong laban. Subalit, kung hindi naman sila makapaghahanda ng puspusan at kung hindi lubusang mahahasa ang kanilang mga kakayahan dahil sa hindi sapat ang suportang binigay ng gobyerno, hindi natin sila masisisi kung hindi nila napanalunan ang gintong medalya. Sa kahit anong bagay naman kasi, mahalagang maging lubusang handa. Kahit na mayroon kang matibay at malakas na motibo upang lumaban, hindi ka mananalo o magtatagumpay kung wala sa kundisyon ang katawan mo o kung hindi lubusang nahasa ang kakayahan mo.
Post a Comment